|
Očit je prilično uspješan pokušaj intertekstualne relacije sa Borhesom i Pavićem, a sve to, treba reći, garnirano blagim sukusom fantastičnog.
Legitimnost sopstvenog pisma ovdje se manifestuje prihvatanjem tuđe-svoje istorije i to svjesnim preuzimanjem svršenih događaja, da bi ih se situiralo u novu poetizovano-fantastičnu realnost, i tim preuzimanjem se onda dođe do potvrde vlastite intertekstualnosti.
Shodno svom ethosu, Senad Duran u priče ubacuje i fine niti kritičkog realizma-osude društva, ali bez pretjeranog moralisanja. Ovdje se ipak, prije svega, može govoriti o neiscrpnom karakteru pripovjedačeve imaginacije.
Suvereno i na mahove ležerno kretanje vremensko-prostornim i ništa manje poetizovanim prostorima priče, uslovljava da se čitalac u magnovenju nađe u stvarnosti-simulakrumu svakodnevnice, prema sopstvenoj mjeri. Veoma pročišćene slike govore i o određenoj nostalgiji za prošlošću a bez današnjeg teškog balasta otuđenosti, zatim o diskretnoj ne-svjesno prisutnoj težnji za sintezom, naizgled nespojivih, heterogenih elemenata jedne beskrajne priče.
U osnovi, radi se o neskrivenom metaforičkom preživljavanju iskustveno nepoznatog ali istovremeno svakom razumljivog, onog što donosi znanje. Iako je svijet nepravedan, bezdušno skrojen za malog čovjeka, titanske teme transformišu njegovu tragediju u jednu prihvatljivu, poetizovanu ravan, koja, i bez previše podržavanja antičke poetike, može donijeti nužno jednostavno shvatanje aistorijski materijalizovane ljepote.
I već tu se javljaju nova rješenja za postvarivanje želje. I već tu leži estetsko i psihološko, ono što mi daje za pravo da zahvalim autoru na antejskoj poruci i dijalogu koji je pokrenuo, dotičući mnogobrojne i raznovrsne aspekte ’drame življenja’.
|