|
Profesor Fuad Slipičević nije radni vijek proveo u kabinetu univerzitetskog nastavnika, nego obrnuto, cijeli svoj radni vijek, dok ga nije u tome spriječila bolest ”razvijao jednu izvanredno predanu pedagošku i društveno-političku aktivnost po kojoj je stao u prve redove naših poslijeratnih pedagoških radnika” napisao je u nekrologu Mitar Papić. Dalje navodi: ”Iako nije bio posebno sklon knjiškoj pedagogici Fuad je svojim radom, dobrom stručnom spremom, izvanredno humanim odnosom prema ljudima uopšte, a svojim učenicima posebno, kao i rijetko toplim ophođenjem i znalačkim izlaganjem gradiva uživao je ugled jednog vrsnog pedagoga. Stotine i stotine njegovih učenika i studenata sjećaju se dragih uspomena na njegova predavanja i druge susrete koji su imali s njim.”
Biografija profesora Fuada Slipičevića, ovdje taksativno ponuđena donekle je slična ili ista najvećem broju naučnih radnika, puna hladnih činjenica o hodu punom muka, trnovitim putem nauke i struke. Ovom prigodom, kada profesora Fuada Slipičevića i njegovo djelo tumačimo kao pisca bosanskohercegovačke historije, potrebno je i treba unijeti u red stvari i protumačiti obični životni put jednog izuzetnog profesora, koji je težak i gorak po više osnova. Treba naglasiti da se ovom prigodom radi o naučnom radniku i čovjeku koji je cijeli svoj naučni život s ponosom nosio, istraživao, branio i hvalio historiju, bilo da se radi o dalekoj prošlosti, neobičnoj pojavi ili aktualnoj stvarnosti. I kako to u nekrologu Mitar Papić naglašava ”kakav je bio u školi i u nastavi, takav je bio u društvu i porodici, predan, taktičan i odmjeren. Stekao je veliki broj prijatelja i uvijek rado viđen u društvu. Kao nježan suprug i otac u porodici je unosio prijatnu atmosferu. Školovao je i vaspitao tri sina, danas tri diplomirana inžinjera, koji su u život pošli očevim stopama.”
Čovjek posebnih organizacionih sposobnosti
Profesor Fuad Slipičević skoro cijeli svoj životni i radni vijek proveo je za katedrom, predavajući i usmjeravajući brojne svoje učenike i studente na putu istraživanja i interpretacije brojnih historijskih dilema i nejasnoća. Nije se samo ograničio na univerzitetskog nastavnika zatvorenog svojim akademskim hladom i mirom, nego naprotiv, od mladog srednjoškolskog profesora iz srednjih škola Skoplja i Mostara do uglednog univerzitetskog predavača učestvovao je i u brojnim društveno javnim aktivnostima, koji su bili uvijek u funkciji širenja znanja o prošlosti ali i postavljanju realnih orijentira prema historiji i kao nauci, usmjerenju i zanatu.
U svim sredinama u kojima je radio evidentna je i njegova društvena i kulturna djelatnost, kako u staleškim, organizacijama i društvima historičara tako i u brojnim aktivnostima koji su mnogo širih zahtjeva. Posjedovao je i iskazivao rijetke organizacijske sposobnosti, a istrajnost u radu je njegova osobita karakteristika. Aktivno je učestvovao u formiranju sindikata prosvjetnih radnika u Mostaru i Bosni i Hercegovini, a naročito je njegovo prisustvo osjećalo se u Društvu istoričara Bosne i Hercegovine i Jugoslavije, gdje je uvijek bio jedan od najuglednijih i najaktivnijih djelatnika.
Profesor Fuad Slipičević je bio jedan od najaktivnijih predavača izvan škole, često to je bio Narodni univerzitet, tribina, tečaj, okrugli stol, svaka aktivnost koja je išla na populariziranju historijske nauke i vraćanje poljuljanog povjerenja u njene vrijednosti. Kao što je znalački prilazio svojim studentima i učenicima, tako je na predavanjima u javnosti znao animirati slušaoce i privući njihovu pažnju.
Nastavno-naučno djelo
Profesor Fuad Slipičević se još kao mladi profesor mostarske gimnazije javlja u tadašnjoj publicistici, pisao je o aktuelnim problemima toga vremena ali nije se udaljavao od svog osnovnog opredjeljenja historije, posebno XIX i XX vijeka. U početku profesor Fuad Slipičević pisao je o pojedinim pitanjima društvenog i političkog života i to u časopisima u Skoplju i Sarajevu. U sarajevskim časopisima ”Pregled” i ”Gajret” objavio je više radova koji su najavljivali budućeg istraživača i historičara. Pisanja na aktuelne teme nije se odrekao niti poslije Drugog svjetskog rata, skoro sve do smrti u stručnoj i dnevnoj štampi objavljivao je brojne tekstove koji su se odnosili na savremena kretanja u društvu, kulturi, prosvjeti i politici.
Za dugog profesorskog vijeka Fuad Slipičević napisao je deset knjiga, mnoštvo naučnih i stručnih rasprava i studija u periodičnoj, historijskoj literaturi. Najznačajnije knjige su: 1. Istorija naroda FNRJ I, II i III dio, 2. Historija naroda SFRJ (sa osnovama opšte istorije) I dio stari i srednji vijek, 3. Istorija naroda SFRJ (sa osnovama opšte istorije) II dio novi vijek od 1789-1918. godine. To su udžbenici historije za srednje škole koji su doživjeli desetine izdanja u dugom vremenskom periodu od skoro trideset godina, a karakteristično za ove udžbenike je da riječ o prvim takvim publikovanim izdanjima poslije Drugog svjetskog rata koji su se dugi niz godina koristili u gimnazijama i drugim srednjim školama, koji su pomogli generacijama i generacijama mladih ljudi da lakše shvate složene historijske procese. Ovi Slipičevićevi udžbenici prevedeni su i na mađarski i talijanski jezik. Zatim, napisao je knjige: Prvi svjetski rat i nastanak Jugoslavije, Istorija Rusije i SSSR-a, a ova knjiga imala je povoljne ocjene i u tadašnjoj sovjetskoj publicistici.
Historijske okolnosti
Teško i nezahvalno je dati konačnu ocjenu o vrijednosti knjiga profesora Fuada Slipičevića, to zahtjeva studiozniji osvrt, ali ovom prigodom mora se konstatirati da su to uglavnom sintetičko-kompilacijski radovi koji kontinuirano prate historijski razvoj Bosne i Hercegovine, FNRJ i SFRJ od najstarijih vremena do 1945. godine i pisani su prema relevantnim historijskim potvrdama i mišljenjima iz tadašnje historijske literature.
Profesor Fuad Slipičević pisao je i studije i rasprave iz historije Bosne i Hercegovine, a naročito se opredjeljivao prema izučavanju historijskih kretanja u Bosni i Hercegovini u XIX i XX vijeku. Posebno se orijentirao prema historiji bosanskohercegovačkih buna i ustanaka, iz tog tematskog područja napisao je više desetina radova. Riječ je o naučnim i stručnim radovima pisanim prema neobjavljenoj i objavljenoj historijskoj građi kao i mišljenjima u historijskoj literaturi i u historijskoj periodici su ocijenjeni kao pouzdani i relevantni historijski izvori za proučavanje historije Bosne i Hercegovine. To se isto odnosi i na niz njegovih autorskih radova posebno onih napisanih pred i neposredno poslije Drugog svjetskog rata, kada se interes za istraživanja historije samo pojačava.
Sigurno da u vremenu od 1950. godine interes za izučavanje i interpretaciju historiju se pojačava posebno i činjenica da se historija počinje i studirati, kao pedagoško-naučna disciplina (Prvo Viša pedagoška škola a poslije Filozofski fakultet u Sarajevu) i da će se školovati i brojne generacije od kojih će se mnogi opredijeliti i za naučno izučavanje historije Bosne i Hercegovine.
Već je konstatirano da se historijska istraživanja historije Bosne i Hercegovine posebno stimulirana neposredno poslije Drugog svjetskog rata, širi zamah, više snage naučno-istraživački rad u Bosni i Hercegovini dobio je daljim razvojem mreže naučno-istraživačkih institucija, pored već spomenutih tu su Arhiv Bosne i Hercegovine, Republički zavod za zaštitu spomenika kulture, Orijentalni institut, Akademija nauka Bosne i Hercegovine, Institut za istoriju u Sarajevu i Banjaluci, i niz drugih, sličnih institucija na skoro cijelom prostoru Bosne i Hercegovine.
Da bi se stekao određeni uvid u razvoj historijske nauke u Bosni i Hercegovini u dugom periodu od skoro pedeset godina, potrebno je temeljno i istrajno proučiti obimnu bibliografiju, pregledati brojne arhivske fondove u Dubrovniku, Zadru, Rimu, Veneciji, Beču, Budimpešti i Istanbulu, istražiti pisanu, publiciranu ili rukopisnu ostavštinu brojnih istraživača, historičara, arheologa, etnologa, pravnika, teologa i niza drugih djelatnika. Zanimljivo je i vrlo pretenciozno samo historiju historiografije Bosne i Hercegovine prepoznavati kroz djelo školovanih historičara, mora se tragati i za radovima svih onih koji su istraživali i postigli određene rezultate a nisu školovani historičari. Buduća knjiga o piscima srednjovjekovne bosanske povijesti treba pratiti, historijski razvoj ali i tematske okvire kroz koje su se iskazivali pojedini istraživači.
Historijski metod Fuada Slipičevića
Profesor Fuad Slipičević kao istraživač bosanskohercegovačke prošlosti naslanja se na bogatu tradiciju bosanskohercegovačke historijske škole koja se skoro tri vijeka razvija te njena iskustva koristi po već oprobanom mehanizmu, školovanog historičara što je, ipak, u nekim svojim segmentima ograničiti i odrediti pravce njegova rada na historijskom tekstu, posebno se to odnosi na starije periode bosanskohercegovačke povijesti.
Svojim školovanjem u Beogradu profesor Fuad Slipičević dolazi u dodir sa najnovijim tendencijama evropske historijske škole, koje će, tokom cijelog svog znanstveno-stručnog rada, uz male i određene preinake primjenjivati u svojim istraživanjima kao i u napisanim studijama, raspravama i knjigama. Istovremeno, treba napomenuti da se u evropskoj historiografiji XIX i početka XX vijeka iskazuje snažan interes za proučavanje historijskog razvoja države i pojedinih naroda, posebno književnih ideja i djela i to će biti bitan podsticaj Fuadu Slipičeviću da se u svemu tome prepozna.
Uzimajući u obzir i ove dodane okolnosti moguće je i u njima prepoznati tačan i precizan angažman profesora Fuada Slipičevića na istraživanjima historije Bosne i Hercegovine u XIX i XX vijeku, što se može i treba tumačiti i kao najvjerodostojniji oblik i način prosvjećivanja i odbrane od sveprisutnih svojatanja ali i standardnog neznanja o prošlosti i povijesti.
|